Tijdens de Uitmarkt op 28 augustus 2017 was Bert Kommerij toiletheer in Pension Homeland op het Marineterrein. Een verslag.
Uit de manier waarop iemand vijftig cent achterlaat op een schoteltje bij een toilet, valt af te lezen: stemming, opvoeding en nood. Een argeloos, vluchtig neergeworpen munt kan van alles betekenen. De meeste vrouwen waren verrast voor de verandering eens een toiletheer aan te treffen, in plaats van een dame. Ik droeg een korte broek, groene hoge gummy laarzen en een wit linnen overhemd. Daarbij over mijn schouder Piets zwarte handtas, overdwars.
Ik had verschillende parfums meegenomen. Dior voor de dames, Bulgari voor de mannen.
De meeste mensen laten het papiertje waarmee ze hun handen drogen netjes achter in de vuilnisemmer. Sommigen gooien het ernaast. Ik verschoonde alle zakken eenmaal. Ondertussen drukte ik het afval aan. Ik besprenkelde het dan altijd eerst met allesreiniger. Waarom vrouwen programmafolders achterlaten in het kleine persoonlijke emmertje op het toilet, terwijl ze zien dat dit niet past, en niet de bedoeling is, bleef onbegrijpelijk. Mannen hebben geen emmertje. Zij hebben de plasbak.
Ik heb niet gemobd, omdat het daardoor alleen maar vuiler zou worden. En glad. Levensgevaarlijk.
Dat Pension Homeland vroeger het officiersverblijf was op het Marine terrein, is de verklaring waarom er maar twee damestoileten zijn en vier heren toiletten.
Ook nog de directrice ontmoet. Ze zei dat er meer toiletrollen moesten komen. En waarom ik dit deed. Ik zei dat het op mijn bucketlist stond: toiletheer. Omdat ik vind dat een mens een keer in zijn leven toiletheer of dame moet zijn geweest. Want als je dit niet kan, dan kan je niets. Frank attendeerde Christiaan die in Homeland werkt, en toen stond ik daar. En je gaat er over schrijven, vroeg ze wat argwanend. Dat zei Christiaan. Ik weet het nog niet, zei ik. Ze geloofde me niet. We liepen weer naar buiten, het toilet uit. Ik keek naar de stoel in de hal, met daarnaast een houten tafeltje met wieltjes en een schoteltje. Daarnaast snoepjes in papier, in een kom. Het moet een potsierlijk gezicht zijn geweest. Een man van twee meter, daar. Zo. Ik was niet alleen toiletheer, ik runde ook een candybar met kauwgom en zoet.
Eenmaal raakten de papieren tissues op. Aangevuld. Als avondeten hadden we twee heerlijke kippenbouten met een pittige bonensaus en sla. Top. Met het nichtje van DJ Jeroen van Inkel gegeten. Wat die tegenwoordig doet. Ze wist het niet.
Een kwade vrouw ontmoet. Twee. De eerste vond het stinken. Ik heb uitgelegd dat dit gebruikelijk was bij een toilet. Draaide bij. De tweede was stom verbaasd dat ik mensen doorliet die met vijftig euro wilden betalen. En dat zij wel betaald had. Gepast. Niet eerlijk, zei ze. Terwijl ze wachtte op haar man en nukkig om zich heen keek. Maar u snapt het wel, vroeg ik. Kwa wisselen. Ze deed of ze me niet hoorde. U wilt uw geld terug, dat kan. Niets. Verder wel een leuke dag gehad? Ze trok haar schouders op. Toen was haar man klaar. Een dikke blonde bullebak met een vuurrood hoofd. Zullen we, vroeg hij, terwijl hij zijn broek stevig ophees. Wat jij wil, siste ze. Haar man hoorde het niet, maar ik wel. En sjokten samen over de roosters bij de uitgang, de zachte stem van een weemoedig meisje tegemoed.
Verder ontmoet, Frank vander Avert, Julie Vegter, Piet en Debbie met Jules kwamen langs. Prem van de Vries producties was er. De Vries zelf. Jochem. Chris. Frank niet gezien want Marie lag op de bank, ziek. Winnie Terra en Annelies Verhelst niet gezien, terwijl ze het wel beloofd hadden.
De directrice dacht mij al eens ontmoet te hebben, maar we wisten niet waarvan. Hilversum, nee. Zemmel, ook niet. We kwamen er niet achter. Mama vond het vreselijk dat haar zoon toiletheer was geworden. Ik vertel het tegen niemand, zei ze. Waarom niet? vroeg ik. Drieenvijftig jaar, zuchtte ze. En in de zelfde zucht: … toiletheer. Toen las ik dit stukje voor. Dat vond ze leuk. Maar dat andere niet. Dat gaat niet, zei ik. Dat begreep ze
.
Bert Kommerij 