Kop Java

Klik hier voor alles over de Kop Java. Weblog sinds 2011.

Advertenties

The making of Sol Bouzamour

Sinds februari 2017 volg ik Sol Bouzamour met mijn camera voor een te maken documentaire: The making of Sol Bouzamour. Lees meer over zijn debuut Narcissus op de website van Hollands Diep.

 

Werktijden #25

16 december 2018. We hadden een mysterieguest. Een mysterieguest is een soort tester, die zich voordoet als gast. Je herkent ze niet, als het goed is. Ieder hotel krijgt zo nu en dan een mysterieguest op bezoek, dat hoort er bij. Van een mysterieguest word je beter. Een mysterieguest kan van alles zijn: jong, oud, man, vrouw. Dik, dun, blond of bruin. We noemen hem voor het gemak even Charles. Charles toets of alles wel goed gaat. Hij komt langs om de algehele kwaliteit te controleren en om de gaten in het veiligheidsnetwerk te vinden, probeert daar vervolgens doorheen te kruipen en rapporteert dat dan, aangevuld met camerabeelden.
Voor Charles zijn kwaliteit en veiligheid hetzelfde.

Afgelopen week de man van de camera’s ontmoet. Hij vertelde dat er in de toekomst camera’s op de markt komen waarin je niet alleen direct de naam in beeld ziet via ‘gezichtsherkenning’, maar ook meldingen zodra iemand ‘afwijkend gedrag’ vertoond. Ook zie je of een personage kooplustig is of niet, emoties, alles.
“In de toekomst,” zei hij, “weten de camera’s meer over ons dan wij zelf.”
Hij glunderde er van.
Ik vertelde hem over de mysterieguest en dat ik ook eens een Charles zou willen zijn. Ik denk dat ik het kan. Dat je werk een geheim is.
De man van de camera’s vond het een goed idee.
Eigenlijk, zo concludeerden we, moet je iedere gast als een Charles beschouwen. Alleen dan kan je met zekerheid beweren: aan mij heeft het niet gelegen. Als er geen zekerheden zijn, dan moet je ze maken.

Komen hier mijn werktijden van volgende week. Ma 12.00-20.00, di 10.00-18.00. Vrij en za15.00-23.00.
See you in the lobby!

Werktijden #24

9 december 2018. Meestal is het ophalen van de bagage uit een kamer geen probleem. Men is klaar voor vertrek, nu de koffers nog. Sommige koffers zijn loodzwaar, maar het went. Je stopt met jezelf afvragen wat mensen allemaal meenemen op reis. We hebben drie trolleys waarmee je het beste rijdt met de draaibare wieltjes voor, kwa wendbaarheid.

Ik sta midden in een kamer op de vijfde. Aan de andere kant, bij het raam, staat een jongeman met blond piekhaar en een rond blozend hoofd. Te groot geel trainingspak, oranje sportschoenen. Heb hem nog niet eerder gezien.
Tussen ons in, op de grond, staan allemaal tasjes in alle soorten, kleuren en maten. Plactic tasjes, papieren tasjes, Gucci tasjes, Jumbo tasjes. Ook op het bed en als ik naar links kijk ook in de badkamer.
In ieder tasje zit iets.
“So this is it?” vraag ik.
“It sure is.”
“And where is your suitcase?”
“Haven’t got any.”
“One moment.”
Ik pak de porto en vraag of er even iemand kan komen.
Of er ook een trolley mee moet.
“Doe maar twee.”
De man legt uit dat hij is wezen shoppen op Black Friday en dat hij hier is vanwege z’n verjaardag, maar dat hij zijn telefoon is verloren en dat ie nu zijn vlucht heeft uitgesteld vanwege een onverwacht bezoek aan zijn broer.
Ik begrijp het niet.
Dit zou zo blijven.

In de deuropening staat Kira. Ze kijkt me met grote vragende ogen aan.
Ik zeg: “Laten we maar doen of het heel gewoon is.”
“Dat is goed,” zegt Kira.
Terwijl de man doorpraat over een familiebedrijf in het oosten, beginnen we met rapen. Alles moest eruit. De trolleys helpen niet echt want de tasjes glijden er weer af.
“I just couldn’t stop buying things.”

Is ie al weg?
Ik kijk in het bagagehok en zie de verzameling.
Terwijl ik de stoep aan het vegen ben komt hij bij mij staan. Hij moet wachten, maar het is onduidelijk op wie of wat.
“Hoe lang ben je hier al,” vraag ik.
“Twee dagen,” zegt hij, “maar eigenlijk vier weken”
“Jaja.”
Een paar uur later is hij weg. Een man met een busje kwam hem halen. Waarschijnlijk zijn broer, uit het oosten.

Met Charlotte alle fietsen op een rij gezet. Charlotte houdt van overzicht, lijstjes en stapels. Daar wordt ze rustig van. Aan oneven getallen heeft ze een hekel. Van bijvoorbeeld drie aardappelen op haar bord wordt ze nerveus.
“Vind je dat raar,” vraagt ze, terwijl we de fietsen niet alleen in een rij, maar tegelijk ook op nummer zetten.
“Ik weet het niet,” zeg ik. “Van die verzamelingen en lijstjes, en dat je daar rustig van wordt, dat herken ik wel. Maar een oneven hoeveelheid aardappelen?”
“Laat maar,” zegt ze.
Alles op een rij.

Volgen hier mijn werktijden van komende week.
Di en wo: 12.00-20.00. Vrij: 15.00-23.00. Za en zo: 10.00-18.00
See you in the Lobby!

Werktijden #23

25 november 2018. Heb een nieuw stopwoordje. Weet niet hoe ik eraan kom, gaat buiten me om, heb er geen controle over. Kenmerken van stopwoordjes. Ze komen binnen, blijven eerst een tijdje sluimeren, slaan dan toe en verdwijnen weer. Hopelijk. Piet wees me erop. Hij vermoedt dat het uit het Hotel komt, dat ik het overgenomen heb van een collega. Ik ben er op gaan letten en heb niet één maar meerdere gebruikers kunnen ontdekken. André doet het, Nienke heeft ‘m, Floortje, Charlotte en Iris. Je zou dus kunnen zeggen dat het heerst. Het is waarschijnlijk al een tijdje aan de gang.
Jaja.
Daar is het loeder. Waar een ander gewoon ‘ja’ zegt, zeg ik ‘jaja’. Wat meer op een ‘nee’ lijkt, plus er zit een andere zin onder, namelijk: ‘het zal wel.’
De bedoeling is dus ‘ja’ maar het komt eruit als ‘jaja.’
“Staat de prosecco al op kamer 332?”
“Jaja.”

Als opjutter van een gesprek werkt ie goed. Iemand begint te praten, maar het verhaal duurt te lang. De ander aanvullen met ‘jaja’ betekent dan: schiet maar op, ga door. Er kan ook iets onverschilligs in zitten, hoeft niet. Ik luister wel, maar ook weer niet.
Ik ben erg stopwoordjesgevoelig, maar dit is een hardnekkige.
Vorige stopwoordjes als ‘absoluut’, ‘OK’ en ‘precies’ heb ik ook overleefd dus ik hoop dat, nu ik erover geschreven heb, het verdwijnt.

Een jong stel gaat een nieuw huis bouwen en komt inspiratie opdoen in het hotel. Vooral het gebruik van het gerecycelde beton vinden ze prachtig, met de gladde coating. Ze stonden langer dan een half uur in de lobby bij de muur naast de lift en streken met hun handen bewonderend over het grijze, gladde materiaal. Ook het ronde beton uit de trappenhuizen was favoriet. Tijdens een rondje om het hotel ontdekten we ook nog een fossiel in een steen tegen de gevel, maar waar die vandaan kwam bleef onbekend.
Of dat ook in beton zou kunnen, zo’n fossiel.
“Geen idee mevrouw, maar mooi is het wel.”

Het gebeurt wel vaker dat het hotel soms even veranderd in een woon-mall.
Dan komen mensen alleen maar voor bijvoorbeeld de verlichting, of het houtwerk. Of de zonsverduiseringsschermen. Lopen we over de gallerijen, zeg ik: “Allemaal bamboe.”
Hoor ik ze zuchten van genot, terwijl ze al klikkend met hun telefoon mee schuifelen.
“We mogen toch wel foto’s maken?”
“Jaja.”

Ben nu een week vrij. Komen hier de werktijden van de week na komende week, beginnende op ma 3 december: 12.00-20.00, di: 15.00-23.00. Do: 12.00-20.00 vrij en za: 15.00-23.00.
See you in the lobby!

Werktijden #22

18 november 2018. Wij weten wanneer je jarig bent. Of als je voor de tweede of de derde of de vierde keer komt logeren. Of dat je een collega bent van bijvoorbeeld Vlieland of uit Rotterdam of Delft. Of een jubileum viert. Het staat allemaal in het systeem. Tijdens een training afgelopen zomer kregen alle receptionisten de mantra mee: “You have to trust the system!”
Het systeem is heilig, zonder systeem zijn wij niks.
Dankzij het systeem krijgen bovengenoemde gasten een zogenaamd VIP-je op hun kamer.
Een VIP-je bestaat uit een bordje met daarop baksels uit de bakkerij: verse brownies, Madeleines, bananencake of alleen maar fruit. En een persoonlijke, met de handgeschreven welkomstgroet!
Op de foto staat het mooiste VIP-je dat ik ooit zag. Zet je zoiets op een kamer voel je je toch een beetje Sinterklaas.

Weet nog steeds niet alle namen van m’n collega’s uit mijn hoofd. Iemand draagt nooit een naamplaatje, of je krijgt de kans niet dichtbij te komen om het goed te kunnen lezen. Wat trouwens ook een beetje gênant kan zijn om na een half jaar nog eens nadrukkelijk op een naambordje te gaan kijken, terwijl je elkaar regelmatig ziet bij de koffiemachine of passeert tijdens de lunch. Het beste is dan om aan een collega te vragen: ‘hoe heet zij met dat mooie haar, of die lange jongen uit de keuken?’ Om dan de volgende keer zomaar ineens de naam te noemen. Of je vraagt het gewoon recht op de man af. Of je laat het. Er zijn ergere dingen dan geen naam hebben.

Sinds deze week hebben we een speciaal door Shannon van de Welness samengestelde roomodorizor met de geur van meloen (en nog iets), voor in de bagageruimte. Het ruikt niet alleen heel lekker, het heeft ook een kalmerende werking. Voor een bagageruimte onontbeerlijk!

Komen hier mijn werktijden van de volgende week. Di en wo: 15.00-23.00. Do en vrij: 12.00-20.00. Za: 15.00-23.00
See you in the lobby!

Werktijden #21

11 november 2018. Het verschil tussen een wit gestreken servet en een microvezeldoekje is groter dan je denkt. Loop ik met een microvezeldoekje, spreken mensen mij aan met “Buddy,” of “Yo Joe!” Loop ik met een servet dan is het: “Mag ik iets bij u bestellen,” of: “Are you the manager?” Alsof managers altijd met een schoon servet lopen.
Veel Amerikanen deze week die vroegen naar mijn lengte. Opvallend. Bleek dat de tourleiders in de bus hadden gezegd dat Hollanders heel lang waren.
“Six foot seven?”
Sommigen konden het niet geloven.
We stonden met z’n vijven in de lift.
Een vrouw uit het zuiden zei dat ze ook vaak die vraag kreeg. Ze kwam niet verder dan mijn navel.
“En wat zegt u dan?” vroeg ik.
“Ik geef geen antwoord,” zei ze onverschillig, “of ik doe net of ik het niet hoor.”
En toen stapte ze uit de lift.
Drie mannen bleven over.
Ze waren een beetje grieperig aangekomen en hadden een lange reis achter de rug. Of er ook kippensoep was. De vrouwen bleven op bed, de mannen dwaalden rond door het hotel. Ik had ze al eerder gezien. Je trof ze op de vreemdste plekken: per ongeluk opgesloten in een trappenhuis, in de gang op weg naar de technische ruimtes, morrelend aan deuren die niet voor hen bestemd waren.
“Are you the manager?” vroeg de oudste, die ook Bert heette. Ik legde uit hoe het zat en dat ik de buurman was.
Ook zij wilden kippensoep.
Bert leek op mijn vader die drie jaar geleden overleed. Zo sterk dat het me iedere keer verbaasde als ik hem weer zag lopen. Ook nog gingerale, groene thee, een plankje met cake, vers water, en een reep chocolade gebracht. En kippensoep.
Ik vroeg: “How am I doing, Bert.”
Bert zei: “I think you’re doing fine!”
Hij was hier in 1964 voor het laatst geweest.

Tot slot. De feestversiering is dit jaar verzorgd door de beste feestversierders van het land. Ze doen ook de Bijenkorf, zei Johannes. “Leuk voor in een stukje.”

Volgen hier mijn werktijden van komende week. Di 7.00-15.00. Do en vrij: 12.00-20.00. Za en zo: 10.00-18.00.
See you in the lobby!

Werktijden #20

Gedroomd dat er een brandmelding binnenkwam en dat ik het goed deed. Sleuteltje naar links, knopje ‘silence’ zoeken op het paneel en indrukken. Vals alarm. Reset. Klaar.
En toch gingen de sprinklers in de tuin af, maar het water sproeide niet omlaag maar omhoog. Als in een ruimteschip. Het dak van het Atrium hield het water tegen en veranderde langzaam in de bodem van een zwembad. Het zonlicht glinsterde erdoorheen. Heel bijzonder, terwijl iedereen deed of het heel normaal was. Alles ging gewoon door.
En toen werd ik wakker.
Het flakkerende zonlicht zag ik vandaag terug rond een uur of drie toen ik de kranten in de lounge aan het rechtleggen was. De zon hangt nu laag boven de pakhuizen aan de overkant, waardoor het licht via het water van het zwembad tegen de muren van de gallerijen aankaatst, en natuurlijk ook dwars door de bomen en de struiken naast de bakkerij.
Om vier uur was de schittering weer weg.

Entree parkeergarage aangeveegd.
Briefje met twee plakbandjes gevonden met daarop een kinderhandschrift. ‘Wees lief voor iedereen.’ Er zijn al heel veel auto’s overheen gereden. Ga er vanuit dat er geen dramatisch verhaal achter zit. Of toch? Het heeft ergens opgeplakt gezeten, maar wat? Misschien iets uit een spel? Een groepsopdracht? Of dat het bijvoorbeeld een wens is, of een noodroep. Message in a bottle. Geen afzender. Waarom schrijft een kind dit op, terwijl het heel vanzelfsprekend is? En waarom liet ditzelfde kind dit briefje vallen bij het inrijden van de parkeergarage terwijl het voorzichtig een raampje opendraaide. Of gebeurde dit bij het vertrek? Of is het briefje per ongeluk -zonder pardon- kwijtgeraakt? Maar wat doet een kind dan in een parkeergarage?

Tijdens het oppassen van de Welness een gezonde dertiger ontmoet die gekleed in slechts een handdoek om zijn middel naar buiten wilde om in de herfstkou over de brug te lopen en zo af te koelen. Hij kwam uit de sauna, dat was duidelijk. Zijn huid dampte. Zijn hoofd was rood. Hij zei dat hij nu het liefst in het IJ wilde springen.
Zijn vriendin stond achter het glas van het zwembad toe te kijken en tikte boos met haar wijsvinger tegen haar voorhoofd.
Afgeraden.
Wel even naar buiten de brug op, maar niet in het IJ.

Totzover de notulen van deze week.
De kerstversiering hangt sinds vandaag. Beetje vroeg misschien, maar de hele stad hangt er al vol mee en het moet toch een keer gebeuren dus dan maar meteen.
En mag ik iedereen dan ook gelijk maar een heel gelukkig kerstfeest toe wensen!

Volgen hier mijn werktijden van komende week. Ma en di: 12.00-20.00. Vrij tm zo: 15.00-23.00
See you in the lobby!